In ‘Achter de Schermen met Dieuwertje’ neemt collega Dieuwertje ons mee in haar boeiende wereld als gezinsregisseur bij Beter Thuis Wonen. In deze serie zal Dieuwertje haar perspectief op de zorg delen, waarbij ze ons een inkijkje geeft in de situaties die ze tegenkomt, de uitdagingen waar ze voor staat en de waardevolle momenten die ze beleeft.
De kracht van persoonlijke relaties in de psychiatrie
In het boek “Alles wat ik wilde zeggen maar niet zei” van Anne van Winkelhof wordt heel mooi beschreven hoe het hokjesdenken een van de struikelblokken binnen de psychiatrie vormt. Dit sluit naadloos aan bij mijn eigen observaties. Het starre indelen in categorieën en het soms ontbreken van een persoonlijke band, zoals Anne beschrijft, kan belemmerend werken. Juist die persoonlijke relatie heeft haar geholpen.
Het belang van oprecht luisteren en betrokkenheid
Anne beschrijft een heel proces vanuit diverse kanten bekeken. Het haakt voor mij aan op een gesprek wat ik recentelijk had, de strekking was dat het ging over oprecht luisteren én geïnteresseerd zijn. Over wat als je nou net in het uiterste hoekje van het hokje zit, wie zie je dan? Wat heb je nou echt nodig en wat kan je daar zelf in betekenen? Over wie er wakker ligt als je wel besluit om een einde te maken aan je leven.
In een fase vol onrust, regelmatig situaties die heel anders liepen dan van tevoren bedacht, vond ik het nodig voor dit stel dat ze samen een avond uit gingen. Dat wisten ze, dat ik dat nodig vond. Dat had ik namelijk uitgebreid zitten vertellen. Omdat ik weet dat even uit de situatie stappen, het zoeken van ontspanning, zo goed kan helpen. Als er ruimte is om even alleen maar te zijn, niet alleen maar de focus op behandeling en je beter/anders voelen. Ik denk graag in mogelijkheden, dat er geen oppas was, was dan ook geen probleem. Ik kwam een avondje op hun kind passen! Niet omdat dat is waar ik voor kom normaal gesproken, maar omdat dat is wat nodig is. Het maakte het leven net wat luchtiger, net wat minder ingewikkeld.
Daarna volgde een open gesprek, waarbij het veel ging over het belang van samen nadenken over wat er nodig is voor beweging. Wat er nodig is om zelf te helen van trauma, wat de impact van traumabehandeling kan zijn en dat het zo belangrijk is dat mensen naar je luisteren. Of het nou gaat om passende medicatie, behandeling of hoe je je thee graag drinkt. Dat oprechte luisteren en daarop aanhaken, het opzoeken van de mogelijkheden in de hoekjes. Het gevoel van steun, dat je de ruimte krijgt om aan te geven wat je echt voelt zonder direct actie of een oordeel. Zodat er wat kan ontstaan, dat er ruimte mag zijn.
Vanuit die ruimte kunnen we samen weer verder bewegen. Want uiteindelijk is dat de kunst, samen bewegen. Niet dat het altijd prettig of comfortabel is, soms juist niet en dan schuurt het ongemak. Maar, als dat vanuit wederzijds respect en vertrouwen is dan kan het ook zorgen voor de “zonder wrijving geen glans”.
Een bron van inzicht
Het boek van Anne heb ik uit, ik ga hem doorgeven aan anderen. Ik ben ervan overtuigd dat veel mensen hier iets uit kunnen halen. Dat iets kan zitten in op een andere manier naar je eigen behandeling kijken, in als professional anders naar je cliënt kijken of mogelijk het gevoel dat je niet de enige bent die je zo voelt.